Als beeldend kunstenaar vond ik dat ik met alle verhalen, die ik heb gelezen over de tweede Wereld oorlog, vooral over de slachtoffers een werk moest maken waar ik helemaal in zou duiken, het als het ware proberen te voelen. Iets wat mij erg aangreep was de berg kinderspeelgoed die ik op foto’s van concentratiekamp Auschwitz heb gezien. Niemand komt aan onze kinderen, nou helaas dus wel en nog iedere dag ergens ter Wereld komt men aan onze kinderen. Voor de Expositie 75 jaar Vrede hier in het Buurthus de Spil in Nieuwleusen besloot ik dit als thema voor mijn schilderij, “Alle kinderen verdienen vrijheid” te gebruiken. Natuurlijk wil ik de mensen in een openbaar gebouw niet confronteren met de foto van het kinderspeelgoed die in mijn gedachte staat gegrift, maar met een kleine omweg en gekregen knuffels van een buurmeisje Tess Katoele die ze met pijn in haar hart anders moest weggooien van haar moeder, heb ik een vrolijk aandoend werk gemaakt die er nu dus hangt. Wel heb ik in de tekst onder het werk ongeveer de zelfde omschrijving gegeven over het werk die ik net schreef. Maar toch vond ik het niet genoeg, ik wilde de zinloze ellende die men misschien alleen nog meer kan gebruiken om mensen te laten zien wat een monsters er op Aarde hebben rondgelopen en nog steeds doen, ik wilde er hoe zwaar dit mij ook is gevallen, mij er middels mijn kunnen, nog een werk of meerdere maken. Ik was er meteen uit toen ik foto’s van Auschwitz zag gemaakt door mij bewonderd fotograaf Paul Bink op zijn Facebook pagina zag, die hij maakte toen hij daar afgelopen januari is geweest. Ik schreef hem of hij misschien met mij aan een serie werken wilde werken. Gelukkig was hij meteen enthousiast over het idee, ik opperde dat ik dan over de zwart/wit foto’s met mijn verfstiften het toen wilde terugbrengen op mijn manier. Zijn voorstel was dat ik een keuze moest maken van drie foto’s uit de door de fotograaf gekozen foto”s. Dat werd een foto voor de poort, In een Barak en de vreselijke gaskamer, waar ik zoals u wel zult begrijpen het meest tegenop zag.

Ik heb mij een tijdje opgesloten en mij alleen op deze werken gericht, geen opdrachten of andere dingen tussendoor. De vriendin van Paul had waarschijnlijk een bezoek aan mijn website gebracht, en had zich hard op afgevraagd of ik wel met respect met dit onderwerp zou omgaan. Humor in mijn werk komt in mijn werken normaal vaak voor, maar aan humor heb ik geen moment gedacht toen ik naar oude foto’s van mensen die zijn vermoord op internet ging zoeken, daar is weinig te lachen aan. Ik las zoveel mogelijk over die mensen, vooral voor het werk in de barak, waar iemand naar buiten kijkt, dus eigenlijk naar het heden, een toekomst die er voor hem of haar (ik heb bewust niet voor een vrouw of man gekozen) niet was. Die werd door nazi monsters in achterlijke pakken afgenomen, met hun gemaakte trots uit een boekje. Het ergste vind ik dat men de gore rot moed had en helaas maar al te vaak nog heeft mensen tot niks te willen maken, vernederen en uit eindelijk te vermoorden. Ik werd er tijdens het maken diep triest van en heb geprobeerd mij een klein beetje in te beelden wat al die mensen is aangedaan, en daar is dit drieluik uit voort gekomen. Nu hoop ik dat deze werken van Paul en mij waardig geëxposeerd zullen worden, of ik er nu klaar mee ben? Waarschijnlijk niet….