Absurdistische roman, Mijn zoon Jordi de imbeciel

Mijn eerste roman, Mijn zoon Jordi (de imbeciel) 2020

Verkrijgbaar met een kunst werkje excl, verzendkosten uitgegeven door Uitgeverij Ontploft

Tekst en tekeningen door Pieter Zandvliet

Hier alvast het eerste Kopstuk uit mijn boek

 

Kopstuk 1 Hoe ik de moeder van Jordi ontmoette

Waar zal ik dit boek eens beginnen, bij het begin maar.

Niet de geboorte van mijn zoon Jordi twaalf jaar geleden, maar gisteren in Rolf’s Art bar hier in Nieuwleusen begon dit verhaal. Rolf Dunnink schonk nog een komkommer sapje met wat peper voor mij in, mijn favoriete drankje in Rolf’Art bar, terwijl ik nog maar eens zat te zeiken over mijn imbeciele zoon Jordi. Imbeciel het is is geen diagnose van een professioneel instituut, maar die van zijn vader en zijn ex vrouw Nuria Maria Puig uit Barcelona., toen Rolf mij opeens diep in mijn blauwe ogen keek, dat doet hij anders nooit, dus vond ik het een beetje eng. Kwam het ware woord eruit, hij stelde mij voor een paar maanden niet meer langs te komen in zijn bar, waar het altijd opvallend rustig wordt als ik binnenkom, misschien moet ik er eens langs gaan onder etenstijd. Natuurlijk vroeg ik de immer goed gesoigneerde barman waarom hij mij het voorstel deed een paar maanden mijn komkommer sapje met verse pepers te moeten missen. Nou, zo zei hij lichtelijk geiriteerd dat het geen voorstel was, hij wilde een boek gaan lezen, een boek over Jordi mijn zoon. Natuurlijk voelde ik mij vereerd, al had het mij wel wat vriendelijker voorgesteld kunnen worden. Ter pols hoogte vroeg ik Rolf waarom hij zo geloofde in mijn schrijftalent, had hij misschien de stukje Pieters Proza wellicht gelezen op mijn bruisende website. Nee, schreeuwde hij nu bijna, dat had hij niet en ging hij op zeker nooit doen. Maar hij wilde dat ik een boek over mijn zoon ging schrijven, dat kon hij tenminste dichtslaan, als hij het al ooit zou openen. Ik keek hem verward aan. Hij ging druk gebarend verder, dat hij mijn bek ook wel op zijn minst kon dicht slaan, maar dan zou de sheriff van Nieuwleusen zijn bar sluiten, en dat had hij er nog maar net niet voorover. En zo besloot ik dus aan dit boek over mijn zoon te beginnen.

Vooraf heb ik natuurlijk een onderzoek gedaan of er wel interesse is voor een boek over een vader met een imbeciele zoon, waarvan het enige mooie zijn voornaam Jordi is. Ik wilde altijd al een zoon , maar toen hij er met heel veel moeite uitkwam, zijn moeder Nuria half invalide achterlatend in het bloed, wist ik het zeker en vast, zo’n zoon wilde ik niet, dus mijn naam daar kon hij naar fluiten dat gedrocht die waarschijnlijk ergens in de Middeleeuwen geboren had moeten worden, dan hadden ze hem meteen dood geslagen, daar zijn wij nu helaas te beschaafd voor. Maar goed mijn onderzoek kwam er uit eindelijk op neer, dat er geen haan zou kraaien naar een boek over Jordi. Goed, dan maar een boek voor mezelf schrijven, de bar van Rolf is immers voor mij verboden terrein. Eigenlijk zou pijn, een goede titel voor dit verhaal worden, want tot dusver heeft Jordi ons alleen maar pijn gedaan, twee huilende harten ver van elkaar verwijderd. En het begon allemaal zo romantisch tussen mij en zijn prachtig mooie Catalaanse moeder. Hoe cliché het ook moge zijn, het was op het strand van Barcelona dat ik Nuria voor het eerst zag en op slag stapel verliefd was. Ze lag op een paars badlaken een boek van Charles Bukowski te lezen, als ik het wel heb, Pulp. Ik lag mijn badlaken met daar op een slecht geschilderde afbeelding van Pamela Anderson, ik had het niet zelf moet schilderen, maar goed, ik ging zo dicht mogelijk bij mijn aanstaande ex liggen. Langzaam trok ik mijn shirt uit, mijn korte broek,en schopte mijn Sparta badslippers uit, waarvan er één per ongeluk op het achterhoofd van een best wel gespierde kerel vlak voor ons belande. Hij begon te schelden in het Spaans, het was dus geen Catalaan, die schelden veelal nooit in het Spaans. Hij pakte mijn slipper en las verbaasd Sparta Rotterdam, de naam en stad van mijn clubje. Zijn uitspraak was niet om over naar huis te schrijven, maar een kniesoor die daar oplet. Ik liep op de boze man zonder talen knobbel af om mijn slipper terug te halen en mijn excuses aan te bieden in perfect Spaans, want ik heb dus wel een talenknobbel. Helaas was de interesse van de boze man daar niet op gericht, hij sloeg nog liggend aan zijn hoofd voelend met zijn rechter vuist vol op mijn zak. En alsof dit mij nog niet het nodige duidelijk had gemaakt, sprong Tarzan op om mij nog verder in elkaar te meppen. En ik moet zeggen, hij kon er wat van, aan het hoofd van zijn arme vrouw te zien, was dit voor hem een dagelijks ritueel, slim ontweek ik de laatste stoot die hij het booswicht uitdeelde, door dat ik ter aarde stortte en hij over mij heen sloeg, de sukkel. Door hele kleine spleetjes die weldra helemaal dicht zouden gaan zwellen zag ik Nuria die mij wanhopig vroeg of ik nog onder de levende was, nog heel even dan dacht ik ergens ver weg, alleen voor jou Nuria. Om vervolgens echt bewusteloos te raken.

Want this?

Send me an email to: info@pieterzandvliet.com